Wanneer ouders hun kind bij ons aanmelden komen ook altijd dingen aan de orde die het leren bemoeilijken. ADHD, dyslexie, NVLD, PDD-NOS, dyscalculie.

Ik snap dat je als ouder heel blij bent wanneer eindelijk duidelijk wordt waarom het leren zo moeilijk gaat, zeker als de ‘diagnose’ volgt op jaren van worstelen en strijd.

Maar wij doen er niks mee.

Niet omdat het me niet interesseert maar omdat een kind oneindig veel meer is dan zo’n beperking. Ten eerste weet een kind niet beter. Ook in de box speelde dit al. Hij heeft er zo goed mogelijk mee om moeten gaan en soms vroeg het iets extra van zijn omgeving, ouders, docenten. Maar het hoort bij hem net zoals zijn bruine ogen en krullen.

Ik heb geleerd dat leren voor elk kind anders gaat. Elk kind heeft een voorkeur voor lezen, luisteren, doen, filmpjes kijken, uitleg krijgen. Het gaat erom wat werkt voor jóu. En dat is voor iedereen anders.

Wanneer wij een nieuwe TV kopen leest mijn man eerst heel geduldig de gebruiksaanwijzing, ik druk gewoon op een aantal knoppen en dan wijst het zich meestal (niet altijd;) vanzelf. Het is mijn manier van leren en die werkt misschien niet altijd het beste maar voor mij wel.

Dus kijken we naar dit specifieke kind.

Zoals laatst naar Tim. Die binnenkwam met een behoorlijke diagnose maar wel in de tweede van het tweetalig VWO zat. Onzeker was hij wel. Hij meldde ook bedremmeld wat er ‘met hem aan de hand was’. Wij gooiden de diagnose maar even opzij. Hij zat tenslotte tegenover ons, niet zijn diagnose.

We lieten hem leren en observeerden hem. En wat me vooral opviel was zijn enorme leergierigheid. De snelheid waarmee hij mijn eigenwijze uitleg van de Nederlandse werkwoordspelling begreep en toe kon passen; dat had ik in 30 jaar nog nooit meegemaakt. Van 17 fout in de eerste oefening van 25 zinnen naar 1 fout in de tweede.

Toen ik mijn verbazing hierover uitsprak glunderde hij van oor tot oor.

Eigenlijk hebben we in de maanden dat hij bij ons was hem vooral laten zien dat hij zoveel meer is dan zijn ‘label’. En dat hij dat nooit mag vergeten.

Ik hoop dat ouders het label dat hun kind ooit kreeg als houvast maar nooit als beperking zullen zien. Kinderen zijn oneindig veel meer dan een ooit gestelde diagnose.