Wat als schaarste niet bestaat. Als het een idee is wat we elkaar wijsmaken. Uit angst. Angst om tekort te komen. Angst om onze boodschappen niet meer te kunnen betalen. Angst die we overnamen van onze ouders, grootouders.
In een opstelling kwam vanmiddag ‘schaarste’ in beeld. Angst voor tekort omdat de vraagsteller opgroeide in een gezin in de bijstand waar haar moeder steeds aangaf dat ‘iets’ niet kon omdat er geen geld was. De vraagsteller gaf aan dat haar gevoel van schaarste samenhing met haar liefde voor haar moeder. Ze verwachtte als volwassen, zelfstandige vrouw en zelf inmiddels moeder van twee tieners nog steeds een andere moeder. Een moeder die er voor haar kon zijn. Een moeder die haar waardeerde. Een moeder die liet merken dat ze haar respecteerde. Maar in de opstelling bleek dat haar moeder deze waardering zélf ook niet gehad heeft. Ze kón het dus domweg niet geven. Niet omdat ze niet wilde. Niet omdat ze haar dochter, de vraagsteller niet waardeerde maar domweg omdat ze het niet kón. Toen de vraagsteller accepteerde dat haar moeder haar alles heeft gegeven wat in haar vermogen lag kwam de weg naar de toekomst vrij. Zo kon ze eindelijk de stappen zetten naar haar ‘goud’. Naar haar waarde. Met kleine, duidelijke stapjes haar toekomst tegemoet.
Schaarste kan vele gezichten hebben. Gebrek aan liefde, aan aandacht, aan waardering. Aan geld. Maar die laatste is slechts een idee. Want geld kan er altijd genoeg zijn. Als je het maar kunt accepteren. Net als de liefde van je moeder. Die net zo groot is als ze je kón geven.