Na een heftige jeugd met een intense, foute relatie had ik mijn leven en mezelf eindelijk weer op orde. Ik was 23. Had een nieuwe, betrouwbare, stabiele, lieve vriend en we gingen samenwonen. Spannend! Nooit gespaard dus het opknappen van ons Ermelose vakantiehuisje (waar we na 37 jaar nog steeds wonen) moest betaald uit het geld dat we die maand verdienden. Geen probleem natuurlijk wanneer je nog bij je ouders woont, maar het was veel werk en er waren veel dingen die we aan wilden pakken dus we moesten echt op de kleintjes letten.
Heerlijk vond ik het. We zaagde ‘parket’ uit platen multiplex, we verfden al het houtwerk (na het eerst afgekrabd te hebben;) en ik haalde ongebleekte katoen op de markt om gordijnen van te maken. Bij de personeelswinkel van Philips (de werkgever van mijn schoonvader) haalden we een matras en een staafmixer. Bij IKEA kwam een eettafel en bij V&D kwamen de bijpassende stoelen vandaan. Handdoeken en dekbed en overtrek haalde ik bij de Hema. De rest kochten we bij de kringloopwinkel.
Ik had goed overzicht en genoot ervan te passen en te meten en dan precies uit te komen. Eindelijk mijn éigen huishouden, hoe klein, karig en eenvoudig ook. Zelden was ik zo gelukkig.
Natuurlijk vielen er ook dingen tegen en was de tweedehands wasmachine (een AEG Turnamat) alsnog een rib uit ons lijf, maar ik dacht dat als we héél zuinig zouden doen we het allemaal toch precies zouden redden.
En toen kwam Theo thuis met een stralende blik.
Hij had bij de bouwmarkt een wel heel strakke aanbieding voor een motorzaak niet kunnen weerstaan. 400 gulden korting(!) is niet niks, dat moest ik toch begrijpen. En natuurlijk begreep ik dat (hoewel we geen kachel hadden hout in te verbranden op dat moment;). Maar ik maakte me zonder die zaag ook al zorgen over of we alles wel zouden redden financieel. Dat werd er nu natuurlijk niet minder op. Maar de zaag kon niet meer terug. Die was en bleef gekocht.
Ik weet nog dat ik dacht “als we nu niet failliet gaan dan gaan we het nooit meer”.
En weet je? Dat is het laatste wat ik me van dat incident herinner. Het zal dus goed gekomen zijn, maar ik weet niet hoe. Alleen dat mijn angst voor de gevolgen enorm waren en dat die gevolgen er nooit zijn gekomen.
Een mens lijdt het meest door het lijden dat-ie vreest. Dat leerde ik ervan. Ook als ik nu terugkijk herinner ik me alleen die berustende constatering, niet de feitelijke consequenties van deze enorme, overbodige en onvoorziene aankoop.
Herinner jij je een situatie als deze uit jouw eigen leven met betrekking tot geld dat je uitgaf terwijl het er eigenlijk niet was? Wat deed je toen? Wat gebeurde er? Hoe heb je het overleefd? Ik ben benieuwd want ik denk dat we allemaal wel zulke verhalen hebben en toch overleven we ze. Altijd.