Sinds een paar weken loop ik stage bij de docent van mijn opleiding, Katelijne Vermeulen. Ik loop mee met de studenten van de opleiding tot Systemisch Begeleider nadat ik in februari mijn twee-jarige opleiding tot Multidisciplinair Therapeut bij haar afrondde.
De studenten volgen een programma van een half jaar waarin allerlei werkvormen aan bod komen die ook in mijn opleiding zaten.
Vorige week ging het over het opstellen van innerlijke kinderen. Iedereen kreeg een rol als vraagsteller, begeleider en als representant in de opstellingen van anderen.
Omdat ze in 1 groepje iemand tekort kwamen deed ik mee. Niets leuker of boeiender dan als representant gevraagd te worden. Je zit op de bank, iemand vraagt je om iets of iemand in haar leven te representeren en ineens gebeuren er dingen die heel logisch zijn maar die je met geen mogelijkheid kunt verklaren.
Zo ook in een opstelling waarin ik als het ‘magische kind’ werd opgesteld. De vraagsteller stond als zichzelf in haar opstelling. Ze stond op een vloeranker. Ze had hiervoor een gouden hart gekozen. Vanaf het moment dat ze op dit hart ging staan, ik was toen nog niet opgesteld, had ik het gevoel dat ze er ‘verkeerd om’ op stond. De punt van het hart wees namelijk naar voren, de twee rondingen naar achteren. Ik besloot niks te zeggen want wie ben ik om te vinden dat iets ‘goed of fout’ is.
Toen ik in de opstelling stond leek deze te stagneren. En weer kreeg ik sterk het gevoel dat ze het hart om moest draaien, met de punt naar achteren dus. Ik zei haar dit aan te passen en dat deed ze. En wat toen gebeurde is nu het magische van opstellingen. Ineens begon het te stromen. Kwamen representanten in beweging en ontstond er een nieuwe balans.
Ik kan niet weten wat er in een opstelling gebeurt, maar wel dat alles met een reden gebeurt. En dat als me iets opvalt of als ik een bepaalde ingeving krijg dat deze altijd een functie hebben.
Daarop durven en mogen vertrouwen is fantastisch. Ik heb er geen andere woorden voor.